Luyện nghe bài hát Den Dag vun der oppener Dier

Et wor eemol en mat enger schéiner Fassad,
mat engem Virgaart, mat moofe Schäiner um Bam.
"Pëtz mech mol!", mä erwächt sinn ech net aus Dram.
Eng gëlle Fra sot: "Kommt eran!", a si gaang.

Et wor ee klengt Haus mat ville Zëmmeren,
mä dee groe wollt hier Faarwen um Blénken hënneren.
am Ënneren, déi wuar nawell e bësse latzeg,
well ouni Kommunikatioun ginn déi grellsten och blatzeg.

De groe hat sech wéi e Film op meng Haut geluet
an op eemol hunn ech e Gefill vu verspuert.
Si zur Sucht, déi Alldag a Liewe kontrolléiert,
ass liberal, mä näischt ass toleréiert.

Eng unzéiend Kraaft, wou Schleier hat,
Friemer wuaren all Dag op Besuch an nees op der Heemfahrt.
Mee d'Heemechtssprooch net oft geschwat,
do huet e Léiw de rout-wäiss-bloe Fändel verbrannt am Gaart.

Ee Privileg, deen een an dësem ka genéissen,
datt een haut um zwou Sproochen am Pass ka begréissen.
Hei déi mannst fir e sou genannten Hongerloun,
Als Dessert et schliisslech en 13. Mount.

Mä un deem Schleier wuar ons schleierhaft.
D'Fro wuar, firwat ee just als Fiffi fir sou schafft.
Vum bedrunn, dëst wuar net d'Gerechtegkeet!
E grousse Kuch wuar do, mä goufen net gerecht gedeelt.

Als beschränks de dech op dat Materiellt;
du weess net, wat dobausse leeft, mä de Fernseh ass d'Fënster zur Welt.
Do koum eng statesch Figur fir d'Symbolik vun Haus,
elo mer eis doheem, well de Fändel hänkt eraus.

3 Mol Lëtzebuerg, fréier ënnert de Brongen.
Mär hunn gehal, dat huet och deemools gutt geklongen.
An eis Nonno'en an de Minen, ouni si wier mol net gebaut,
aus déifster Broscht, gëllt hinnen och nach haut.