Luyện nghe bài hát Den Dag vun der oppener Dier

Et wor eemol en Haus mat schéiner Fassad,
mat engem klenge Virgaart, mat Schäiner um Bam.
"Pëtz mol!", mä erwächt sinn ech net aus deem Dram.
Eng gëlle Fra sot: "Kommt eran!", a si gaang.

Et wor ee klengt mat ville koloréierten Zëmmeren,
mä dee Schleier wollt hier Faarwen um Blénken hënneren.
D'Ambiance am Ënneren, déi wuar e bësse latzeg,
well Kommunikatioun ginn déi grellsten Téin och blatzeg.

De groe Schleier hat wéi e Film op meng Haut geluet
an op eemol ech e Gefill vu Sécherheet verspuert.
Si zur Sucht, déi Alldag a Liewe kontrolléiert,
ass liberal, mä näischt ass toleréiert.

Eng unzéiend Kraaft, wou Schleier hat,
Friemer wuaren all Dag op an owes nees op der Heemfahrt.
Mee d'Heemechtssprooch net oft geschwat,
do huet e roude Léiw de rout-wäiss-bloe verbrannt am Gaart.

Ee Privileg, deen een an dësem ka genéissen,
datt een haut um Menü Sproochen am Pass ka begréissen.
Hei schaffen mannst fir e sou genannten Hongerloun,
Als Dessert et schliisslech en 13. Mount.

Mä eppes un deem wuar ons schleierhaft.
D'Fro wuar, ee just als Fiffi fir sou deier schafft.
Vum bedrunn, dëst wuar net d'Gerechtegkeet!
E grousse Kuch wuar do, mä goufen net gerecht gedeelt.

Als Bewunner beschränks de op dat Materiellt;
du weess zwar net, wat dobausse leeft, mä de ass d'Fënster zur Welt.
Do eng statesch Figur fir d'Symbolik vun dësem Haus,
elo fille mer eis doheem, well de Fändel eraus.

3 Mol Lëtzebuerg, fréier ënnert de Brongen.
Mär hunn zesumme gehal, dat huet och deemools geklongen.
An eis Nonno'en an de Minen, ouni si wier mol net gebaut,
Respekt aus déifster Broscht, gëllt och nach haut.