Luyện nghe bài hát De Kueb Päiperlek

Ech loossen iech fauchen, ech bleiwe oft de Stommen,
well jidderee wëll tauchen, mä bal ass fräigeschwommen.
Ech et just eemol, mech kanns de net vernennen,
ech sinn ebe wéi eng Tefals-Pan, ech loossen ubrennen.

Eis krute mer aus dem Papp senger Kollektioun verierft,
Hiphop ass Musek, et ass ee Gefill, wat ee lieft.
An eis Sprooch net aus, et ass jo kee Latäin,
genéiss eise op der Couch an engem Pätsche Wäin.

Mär fëllen däi Kamäin, well um Mikro ech bësseg,
well soulaang de Schlauch drëpst, bleift deen flësseg.
Also net, du Krëppel, oder ech lénken dengem i den Tëppel.
An steet...

Deng Ouere kréien Aen, wann ech de mat menge Wierder fierwen.
Wat wëlls de man, wann ech aus der Realitéit eraushiewen?
Dat geet un all Strummert Bonzekand,
komm danz op eise Frequenzen a fill dech wéi am Wonnerland.

Meng Sënner reesen duerch d'Land ewéi an der d'Nomaden,
ech balancéieren um dënne Fuedem, do wou d'Leit sech en erwaarden.
Fir mech zielt de Moment, mäi ass improviséiert,
d'Haaptsaach, d'Beats si kee Plang, wat muer passéiert.

Ech netze Gorgée, fir aus mir erauszeklammen,
de Kueb wäert elo aus Nascht verschwannen.
D'Flilleke gespëtzt, a prett fir an der z'erbléien,
wann hie Erfahrunge mécht, ma da loosst hien och fléien.

Probéieren Dag fir Dag, mär d'Lat méi ze leeën,
wann ech op der Landkaart Flecke verdeelen.
Et wäert Dünger fir den hongerege Buedem,
och wann sech u Chrëschtdag rëm iwwerlueden.

Ech mole gielen Numm an de Schnéi an dëser Wanterzäit,
a wann d'Kand erëm jäizt, da d'Mamm, et ass erëm souwäit.
De ass rëm do an ëmkreest säin Eck,
de Monopol vum Sproochgesang de Scholesch Eck.